کرانچی چی توز را مورد بررسی در این مقاله قرار دادیم. تولید فرهای منبسط شده سرخ شده هنوز به طور گسترده در میان مصرف کنندگان اسنک پذیرفته شده است زیرا طعم، بافت و پیکربندی متفاوتی دارند.
این تنقلات بیش از 70 سال است که تولید می شوند و با استفاده از نوع خاصی از اکسترودر تولید می شوند که بیشتر گرما را از طریق اصطکاک تولید می کند و محصول را از طریق مجموعه ای از صفحات اکسترود می کند، یکی چرخان و دیگری ثابت.
این صفحات اکستروداتی را که به صورت داخلی توسط انگشتان روتور بریده می شوند شکل داده و خارج می کنند (Burtea, 2001).
دانه های ذرت به صورت وزن سنجی وارد قسمت بشکه استاتور می شوند و برشی که توسط حرکت پیچ اعمال می شود، فشار و دمای داخلی (> 120 درجه سانتیگراد) را افزایش می دهد، بنابراین نشاسته ژلاتینه می شود، ذوب می شود و پلاستیک می شود.
انگشتان روتور مواد اکسترود کننده را برش می دهند و سپس بلافاصله به صورت شعاعی بین دو صفحه اکسترود می شوند.
اکسترودها به دلیل چگالی بالاتر و به خصوص به دلیل شکل نامنظم ناهموارشان که طول آنها متفاوت است، به راحتی قابل تشخیص هستند.
راه اصلی کنترل این اکسترودر با تنظیم شکاف بین روتورها است (Burtea, 2001). این فناوری در مقایسه با محصولات پخته شده مستقیم اکسترود شده، کولت هایی با نرخ انبساط کمتر تولید می کند.
فرهای با چگالی بالاتر این اکسترودها را برای یک برنامه سرخ کردن کوتاه مناسب می کند (شکل 16.5). اکسترودها به طور کلی سرخ می شوند تا سطح رطوبت را از حدود 8% به 1.5% کاهش دهند (Serna Saldivar, 2008b, 2010c).
پس از سرخ کردن، کولت ها با یک سیستم چاشنی دو مرحله ای چاشنی می شوند که در آن ابتدا یک دوغاب روغنی استفاده می شود و سپس یک چاشنی خشک معمولاً از پنیر چدار استفاده می شود.
10 تا 15 درصد چاشنی ها بر اساس وزن پایه میان وعده حاوی 10 تا 15 درصد نمک معمولاً روی پفک مصرف می شود. این مقدار کل چربی را به سطحی در حدود 30 تا 35 درصد می رساند. به طور کلی، دانه‌بندی درشت‌تر دانه ذرت، فرهایی با بافت ترد و اندازه سلول کمی بزرگ‌تر ایجاد می‌کند.
دانه بندی ریزتر بافت نرم تری می دهد، اما ممکن است باعث افزایش و مشکلات عملیاتی شود (سرنا سالدیوار، 2008b).
