در سال 1809، نیکلاس آپرت برنده مسابقه ای در فرانسه برای یافتن بهترین راه برای نگهداری غذا برای مدت طولانی شد.
این مسابقه در نتیجه آرزوی ناپلئون برای تامین غذای بهتر برای سربازان نظامی خود اعلام شد که او قصد داشت به اعماق خاک روسیه بفرستد.
راه حل آپرت این بود که غذا را در قوطی فلزی ضخیم بجوشانید که بلافاصله پس از جوشیدن با موم مهر و موم شده بودند. این باعث شد که غذا برای چند هفته دوام بیاورد.
سال بعد، قوطی قلع ساخته شده از آهن، پوشش داده شده با قلع برای جلوگیری از زنگ زدگی و مهر و موم شده با لحیم سرب – راه اندازی شد و اولین کارخانه کنسرو سازی در لندن در سال 1813 تأسیس شد.
این بیش از 50 سال قبل از اینکه لویی پاستور این ارتباط را نشان دهد بود. بین کشتن باکتری ها و گرما همه می دانستند که کنسرو کردن کار می کند، اما نه چرا.
در نهایت، همچنین فهمیده شد که چرا پاستوریزاسیون چیزها را برای همیشه حفظ نمی کند، زیرا باکتری های تشکیل دهنده هاگ باید در معرض دمای بالاتر از نقطه جوش آب قرار گیرند تا غیرفعال شوند.
در نتیجه، اتوکلاوهای ضدفشار ایجاد شدند که امکان افزایش نقطه جوش آب را به اندازه کافی برای استریل کردن محتویات آن فراهم می کرد. همراه با اختراع دستگاه تاشو درز در پایان دهه 1800، این امر پایه و اساس صنعتی شدن کنسروسازی و شکوفایی آن را در نیمه اول دهه 1900 ایجاد کرد.
